Do roku 1868 Japonia była krajem odizolowanym od reszty świata. Okres izolacji trwał od 1603 roku. Wówczas to szogun Ieyasu ustanowił tzw. szogunat w Edo (dzisiejsze Tokio). Ieyasu narzucił społeczeństwu pewne nakazy oraz ustanowił wewnętrzny porządek, który miał zachować instytucję szogunatu przez jak najdłuższy okres. W tym celu jeden z późniejszych szogunów, Tokugawa, zabronił wszelkich kontaktów z zagranicą.
Pierwsi przybysze z zachodu dotarli na wyspy japońskie w XVI wieku – byli to kupcy portugalscy, którzy przywieźli ze sobą broń palną. Za nimi podążyli jezuici oraz kupcy z innych krajów — Holandii, Hiszpanii i Anglii. Szogunat obawiał się zagrożenia swojej pozycji w państwie zarówno ze strony chrześcijaństwa, jak i w związku z dostarczaniem na wyspy broni palnej przez kupców. Dlatego właśnie szogunat zabronił cudzoziemcom wstępu na wyspy japońskie. Ci, którzy już przebywali w Japonii, opuścili jej wyspy ze względu na prześladowania chrześcijan — Anglicy wrócili do ojczycny w 1623 roku, a Hiszpanie rok później). Jedynymi obcokrajowcami, którzy mogli zostać (a takżde podróżować między swym krajem, a Japonią), byli Holendrzy, bowiem jako protestanci nie oddawali oni czci obrazom i figurom, wobec tego nie mieli problemu z deptaniem wizerunków Jezusa i Matki Boskiej. Wizerunki takie nosiły nazwę fumi-e (踏み絵), czyli dosłownie „obrazy do deptania” i służyły rządowi japońskiemu do sprawdzania, czy dany obcokrajowiec wyznaje zakazaną przez szogunat religię. Jeśli nie chciał on przejść po obrazie, zostawał skazany na wygnanie, tortury, lub śmierć.
Fumi-e, czyli „obrazy do deptania”
Presja otwarcia się Japonii na świat rosła. Pierwszym, któremu udało się nakłonić Japończyków do zawarcia układu o przyjaźni, był amerykański komandor Matthew C. Perry, który zawinął do Zatoki Tokijskiej z czterema okrętami w 1853 roku. Podobne układy zostały podpisane z innymi państwami: Rosją, Anglią i Holandią. Ostatecznie w 1867 roku cesarz Meiji obalił ustrój feudalny szogunatu i przywrócił władzę cesarską.
W Japonii rozpoczął się okres budowy kapitalizmu. Kraj czerpał z dorobku zachodu wprowadzając nowoczesne instytucje polityczne i tworząc nowoczesny ustrój społeczny. W krótkim czasie na wyspach japońskich powstał nowoczesny przemysł. Społeczeństwo było zachęcane do przyjmowania zachodnich stylów, mody, kultury i obyczajów.
Po pierwszej wojnie światowej Japonia znalazła się wśród państw zwycięskich oraz została zaliczona do grona mocarstw światowych. W związku z wybuchem wojny na Pacyfiku w 1941 roku, przegranej państw osi Rzym-Berlin-Tokio oraz zrzuceniem bomb nuklearnych na Hiroszimę i Nagasaki, Japonia wyczerpana i zmęczona przyjęła warunki kapitulacji przedstawione przez aliantów i poddała się.
Stany Zjednoczone przez sześć lat po zakończeniu drugiej wojny światowej sprawowały nad Japonią kontrolę. Japonia nie miała prawa prowadzić własnej polityki zagranicznej. Rządy w państwie sprawował generał Douglas McArthur. Rząd gen. McArthura wprowadził szereg reform. Dokonano m. in. zmian społeczno-politycznych, dotyczących własności gruntów rolnych, związków zawodowych, przyznania kobietom praw obywatelskich oraz zagwarantowania podstawowych praw obywatelskich wszystkim na równi, jak też likwidacji zaibatsu (wielkich korporacji finansowych).
źródło zdjęć: artandtheology.org, japansocietyny.blogspot.com, happy-korova.ru
