Pewnego dnia Taketori no Okina (竹取翁 – starzec zbierający bambus), podczas chodzenia po lesie, znalazł dziwny kawałek bambusa. Po rozcięciu okazało się, że siedzi w nim niemowlę wielkości kciuka. Szczęśliwy zabrał dziewczynkę do domu, gdzie wraz z żoną wychowali ją jak własne dziecko. Dostała imię Kaguya-hime (かぐや姫).
Kaguya-hime wyrosła na przepiękną dziewczynę. Na nic zdały się wysiłki rodziców, aby trzymać adoratorów z dala od córki. Pięciu książąt przyszło prosić o jej rękę. Niechętna do zamążpójścia dziewczyna dała niemożliwe do wykonania zadania każdemu z kandydatów, ogłaszając, że wyjdzie za tego, który dostarczy jej wymaganych przedmiotów. Każdy z nich miał zdobyć inną rzecz dla księżniczki.
Przedmioty, których sobie zażyczyła, były bardzo wyjątkowe: kamienna misa na jałmużnę należąca do Buddy, gałąź z diamentami z mitologicznej wyspy Horai, legendarna szata ognistego szczura z Chin, kolorowy diament z szyi smoka i muszelkę-amulet z gniazda jaskółki. Trzej książęta próbowali oszukać księżniczkę, czwarty poddał się po sztormie, a piąty został ciężko ranny (lub, według inncyh wersji, zginął) podczas swoich poszukiwań.
Nawet sam cesarz Mikado usłyszał o niezwykłej urodzie Kaguya-hime i po ujrzeniu jej poprosił ją o rękę. Ta jednak nie zgodziła się twierdząc, że nie pochodzi z jego państwa i nie mogłaby zamieszkać razem z nim w pałacu cesarskim. Pozostali jednak w kontakcie, wymieniali listy i wiersze, jednak na małżeństwo wciąż nie było chęci ze strony dziewczyny.
Tego lata oczy Kaguya-hime wypełniały łzami się za każdym razem, kiedy zwracały się w stronę księżyca w pełni. Jej zachowanie stawało się coraz bardziej dziwne. W końcu wyjawiła rodzicom, że nie jest z tego świata i musi powrócić na swoją planetę — Księżyc. Cesarz Mikado był zrozpaczony i wysłał swoje straże, aby pilnowały księżniczki i nie dopuściły do jej powrotu na Księżyc. Gdy przybyli mieszkańcy Księżyca, straże zostały oślepione dziwnym blaskiem. Kaguya-hime ogłosiła, że pomimo iż ma wiele bliskich osób na Ziemi, musi wrócić do swojej rodziny na Księżycu, gdzie jest jej prawdziwy dom. Napisała list z przeprosinami do swoich ziemskich rodziców i cesarza. Do listu zwróconego do władcy dołączyła również eliksir życia. Gdy to zrobiła, królewski orszak zabrał ją w górę, a ziemscy rodzice pogrążyli się w płaczu.
Gdy cesarz otrzymał list i eliksir od strażnika, wysłał grupę swoich wojowników na najwyższą górę w kraju, znajdującą się w prowincji Suruga („góra najbliższa niebu”), aby spalić list i eliksir młodości, ponieważ nie chciał żyć wiecznie bez księżniczki u swojego boku. Miał nadzieję, że w ten sposób wiadomość dotrze do Kaguya-hime na Księżyc.
Co ciekawe, z górą wiąże się legenda, że japońskie słowo oznaczające nieśmiertelność, czyli fushi, lub fuji 不死, stało się nazwą najsłynniejszej japońskiej góry Fuji. Znaki, którymi zapisuję się nazwę Fuji 富士山 (dosłownie „góra obfitująca w wojowników”), wywodzą się z cesarskiej armii wspinającej się na górę, aby wypełnić rozkaz spalenia listu i eliksiru. Uważano, że dym ze spalenia unosi się po dziś dzień, jednak to przekonanie pochodzi z czasów, gdy góra Fuji była bardziej aktywna wulkanicznie.
