W Japonii występują głównie dwa rodzaje przybytków religijnych: świątynie buddyjskie (w nazwie posiadają człon –tera [-dera], –ji, jap. 寺) oraz chramy shintoistyczne (ich nazwy zawierają element –jinja 神社, –sha 社, –jingū 神宮, –gū 宮, –taisha 大社). Całkowicie różnią się one od siebie nie tylko stosowanymi stylami architektonicznymi i układem przestrzennym na terenie założeń świątynnych, ale także sposobem oddawania kultu. Poniżej przygotowaliśmy opis, jak powinna wyglądać wizyta w świątyni (chramie) shintoistycznym.
Oczyszczanie w temizuya
Rodzima religia shintō (dosł. droga bóstw) opiera się na koncepcji czystości rytualnej i zbrukania (kegare), dlatego po przejściu przez bramę torii, która wyznacza symboliczną granicę pomiędzy strefą sacrum i profanum, należy dokonać oczyszczenia poprzez umycie dłoni i przepłukanie ust w przeznaczonym do tego miejscu, zwanym chōzuya lub temizuya. Najpierw trzymając czerpak w prawej ręce obmywamy lewą dłoń, następnie zmieniamy uchwyt i myjemy prawą dłoń, potem ponownie trzymając chochlę w prawej dłoni z lewej robimy „miseczkę” i zebraną w niej wodą przepłukujemy usta, a na zakończenie obmywamy czerpak. Wykonując kolejno te czynności należy zwrócić szczególną uwagę by używana przez nas woda nie dostała się z powrotem do głównej kadzi z wodą, gdyż spowoduje jej zbrukanie.
Wizyta w pawilonie
Następnie udajemy się do pawilonu kultu (haiden), który znajduje się najczęściej przed głównym budynkiem kompleksu (honden), w którym przebywa bóstwo. W przypadku, gdy obiektem kultu jest spersonifikowane zjawisko przyrodnicze, jak np. święta góra, drzewo czy wodospad, to często brak osobnego honden, gdyż sam element krajobrazu jest ciałem bóstwa (shintai). Do świętej przestrzeni honden wierni nie mają wstępu – zamiast tego bijąc w dzwon i klaszcząc w dłonie przed pawilonem kultu przyzywają bóstwo by wysłuchało ich modlitw i próśb.
Sposób oddawania kultu jest ściśle sformalizowany i obejmuje wrzucenie monety do skrzynki na datki (saisenbako), pokłony i klaśnięcia dłońmi. Najczęściej spotykany schemat obejmuje wrzucenie monety, kilkukrotne potrząśnięcie sznurem, na którego końcu zawieszony jest dzwonek (suzu), dwa pokłony, dwukrotne klaśnięcie w dłonie, ewentualną krótką modlitwę i dodatkowy pokłon na zakończenie. Ściśle określona jest także wysokość datku – często wrzucane są monety o nominale 100-jenowym, choć ze względu na pomyślne skojarzenia dobra jest także moneta 5-jenowa – słowo to czyta się bowiem goen, co brzmi podobnie jak wyrażenie „dobry los”. Z podobnych przyczyn należy natomiast unikać składania ofiary o wysokości 10 jenów, gdyż nominał ten odczytywany jest podobnie jak sformułowanie „oddalanie się pomyślnego losu”. Na zakończenie wizyty w chramie można także dokonać zakupu amuletu (omamori), wylosować wróżbę (omikuji) lub na tabliczce wotywnej (ema) zapisać życzenie.
źródła zdjęć: tadotaisya.or.jp, nlab.itmedia.com, mysnot.com
