Ikebana (生花) – japońska sztuka układania kwiatów, nazywana także kadō (華道) – „droga kwiatów”. Sztuka ta wzięła początek ok. XV w. Kwiaty układa się według ścisłych zasad, tak aby symbolizowały niebo, ziemię i ludzi. Jest wiele różnych stylów ikebany. Niektóre są bardzo proste, inne bardzo skomplikowane, ale wszystkie nadają ułożeniu kwiatów symboliczne znaczenie. Kompozycje obejmują nie tylko kwiaty, ale również naczynia, łodygi, liście i gałęzie. Najbardziej znanym z mistrzów ikebany był mnich Senkei Ikenobō.
Najbardziej znane style ikebany to:
- Rikka (立花) – kompozycja o półtorametrowej wysokości, składająca się z 7-9 kwiatów chryzantemy, bambusa i sosny ustawionych pod kątem 45º. Zazwyczaj stosuje się go z okazji nowego roku.
- Nageire – kwiaty ustawione w wysokim naczyniu tak, aby ich wierzchołki tworzyły odwrócony ostrosłup.
- Shoka/seika – kompozycję tworzą lilie, róże i aspidistry ustawione w trójkąt.
- Moribana (盛花) – cztery różne odmiany, których wspólną cechą jest to, że kwiaty układane są w płaskich naczyniach. W tym stylu używa się głównie mieczyków oraz chryzantem.
- Heika – kilka różnych odmian, których wspólną cechą jest ustawienie kwiatów w wysokim naczyniu. Najczęściej używane kwiaty to kalie, lilie, chryzantemy i peonie.
Ale współcześnie możemy słyszeć również o mniej popularnych stylach jak:
- Morimono – kompozycja powstaje w małym koszyku wiklinowym lub niskiej miseczce. Wykorzystujemy kwiaty o krótkich łodyżkach oraz owoce.
- Kakebans – bardzo wyszukane kompozycje wykorzystujące liście, gałęzie i rośliny pnące.
- Gigant – jak sama nazwa wskazuje jest to „powiększona” ikebana, sięgająca nawet 25 metrów wysokości.
- Zeneika i Juyika – urozmaicone kompozycje, oprócz kwiatów wykorzystujące owoce, mech i gałęzie.
- Jiuybana – fantazyjne kompozycje, kwiaty się farbuje, łamie się ich łodygi lub wyrywa płatki. Do ich tworzenia używa się piór, gałęzi i innych ozdób. Niektóre elementy bywają bardzo zaskakujące – spotyka się nawet martwe owady.
źródło: ikebanahq.org, dom.pl
