Haiku jest japońską formą poetycką, której twórca  jest Matsuo Bashō.  Choć współcześnie pojęcia haiku, hokku i haikai stosowane są wymiennie, ich znaczenia różnią się. Haikai (dosł. żart) to dłuższy utwór składający się z kilkunastu do kilku tysięcy wersów. Pierwszy wers nosi nazwę hokku (dosł. wers wyjściowy) . Haiku powstało z wyodrębnienia pierwszego wersu haikai jako samodzielnego utworu (innymi słowy hokku z haikai samo stało się utworem), stąd nazwa haiku – żartobliwy wers. 

Haiku składa się z 17 sylab podzielonych na trzy części znaczeniowe po 5, 7 i 5 sylab. Poeci piszący w innych językach, ze względu na ich odmienną budowę, często nie stosują japońskiego metrum, zachowując jednak ducha tej sztuki. Na przykład Czesław Miłosz przełożył (na podstawie dosłownego tłumaczenia z japońskiego) na polski język poezji wybrane utwory klasycznego haiku, w których zachował tylko podział na trzy wersy.

Oto kilka przetłumaczonych przez Czesława Miłosza  haiku Matsuo Bashō :

Oddaj wierzbie
Całą nienawiść, całe pożądanie
Twego serca.

…………………………..

Zimna biała azalia –
Samotna zakonnica
Pod słomianą strzechą.

…………………………..

Zbudź się, motylu –
Późno, całe mile
Są przed nami.

………………………….

Koniec podróży –
Ciągle żyję tu – tu,
Tego jesiennego wieczora.

…………………………

Tą drogą
Nikt nie idzie
Tego dzisiejszego wieczoru.

……………………….

Godny podziwu
Ten kto nie pomyśli: 'Życie mija’
Widząc błyskawice.

……………………….

Jakże chciałbym zobaczyć
Między kwiatami o świcie
Twarz Boga.

……………………….

Koniec roku –
Wszystkie kąty
Tego niestałego świata
Zamiecione.