Obecnie w Japonii używa się systemu metrycznego. Jest tak od roku 1924. Od 31 marca 1966 roku używanie starych jednostek miar zostało zakazane.
Przed 1924 jednak Japonia używała innego systemu miar, który zaadoptowany został z Chin w latach 700 naszej ery. System ma nazwę Shakkan-hō ( 尺貫法 ), pochodzi ona od dwóch jednostek miary: długosci shaku i masy kan. Japońskimi miarami długości używanymi między XII w. – XVI w. były Rin (厘) której dzisiejszym odpowiednikiem jest 0,303 mm, Bu (分), które równe było 10 rin. 10 Bu to Sun (寸) oraz Shaku (尺) czyli 10 sun. Powierzchnia mierzona była w Tsubo (坪), które odpowiada ok 3,305 metrom kwadratowym, Se (畝) wynoszącym 30 tsubo, Tan (段 bądź 反) równym 10 se i chō (町) wynoszącym 10 tan. Miary powierzchni zmieniły się w erze Meiji.
Myślę, że najciekawszą miarą jaką zaczęli wtedy stosować Japończycy jest tatami (畳) czyli tradycyjna mata japońska używana do pokrywania podłogi. Wymiary boków tatami wynoszą 2:1 w rozmiarze ok. 1,8 x 0,9 m. Pokoje mierzono ilością tatami, które w sobie mieściły.
Charakterystyczne w tatami jest ich ułożenie, gdyż ich ilość odpowiadała zawsze konkretnemu wzorowi w jaki były kładzione. Do dziś tak jest.
Pomimo, iż tatami używane są jako „jednostka miary”, nie jest popularne opisywanie powierzchni domu czy pokoju w ilości tatami. Najczęściej powierzchnie domów czy też mieszkań opisuje się używając metrów kwadratowych. Możemy jednak spotkać się z takim wyrażeniem jak Tsubo (壺) przy wielkości salonu, czyli powierzchnią dwóch tatami leżących obok siebie dłuższymi bokami. Powierzchnia Tsubo to ok. 3.3 metrów kwadratowych. Jest tak, ponieważ nadal w niektórych domach salon wyłożony jest tatami.
Obecnie w niektórych dziedzinach historyczne miary są nadal używane. Jest tak np. w cieślarstwie czy rolnictwie. Trochę jak z naszym tuzinem. My Polacy wiemy o co chodzi ale nikt już nie liczy w systemie 12-kowym na co dzień.
