Teatr japoński dzieli się na No, Kyogen, Bunraku oraz Kabuki.
Nō (spotykana również pisownia noh) wywodzi się z sarugaku (małpia muzyka), który w VIII wieku rozwinął się z połączenia elementów tańca związanego z uroczystościami rolniczymi, akrobatyki i innych widowisk. Dekoracje w teatrze są bardzo proste. Aktorzy noszą maski i tradycyjne japońskie stroje. Swoje kwestie śpiewnie deklamują i poruszają się bardzo powoli.
Teatr no w Osace
Kyogen to komediowy aspekt sarugaku. Spektakle wystawiane są w przerwach między sztukami no.
Bunraku to teatr lalek, który powstał w XVI wieku. Jest to połączenie akompaniamentu (shamisenu), gry lalek oraz joruri (śpiewnej opowieści). Lalki są bardzo realistyczne, ale o połowę mniejsze od ludzi. Każdą lalką poruszają trzy osoby, które są widoczne na scenie. W bunraku wykonawcami są wyłącznie mężczyźni.
Bunraku
Kabuki rozwinął się w XVII wieku. Pierwsze przedstawienia wystawiane były przez kobiecą trupę aktorską, ale w 1629 roku shogun Tokugawa wydał zakaz uprawiania zawodu aktorskiego przez kobiety.
Kabuki
Z czasem najważniejszym aspektem teatru kabuki przestał być taniec, a stał się dramat. W przedstawieniach kabuki jest wiele pełnych napięcia scen. Akcja toczy się wartko. Aktorzy noszą bardzo wymyślne i kolorowe kostiumy. Widowni szczególnie podobają się sceny pojedynków na miecze, efektowne zmiany kostiumów, efekty specjalne np. burze śnieżne.
źródła zdjęć: osaka-info.jp, unesco.emb-japan.go.jp, japan-magazine.jnto.go.jp
