Bitwa pod Sekigaharą (関ヶ原の戦い Sekigahara no tatakai) określana jest nierzadko mianem najważniejszej bitwy w historii Japonii. Nie ulega wątpliwości, że biorąc pod uwagę czasy, w których miała miejsce, jej rozmach był ogromny.
Do bitwy doszło 21 października 1600 r. niedaleko miasta Sekigahara. Starcie przesądziło o historii Japonii na kolejnych ponad dwieście pięćdziesiąt lat. W bitwie stanęły naprzeciw siebie dwie armie – Armia wschodnia i Armia Zachodnia. Siłom tej pierwszej przewodził Ieyasu Tokugawa (徳川 家康), który zgodnie z szacunkami miał pod sobą około 130 tys. żołnierzy. Liczącą mniej więcej 80 tys. wojowników Armią Zachodnią dowodził zaś ówczesny daimyō (大名) Mitsunari Ishida (石田 三成).
Zgodnie z relacjami w dniu bitwy warunki pogodowe były niezwykle uciążliwe. Samo starcie było zaś brutalne i trwało kilka godzin. W pewnym momencie dwa oddziały Armii Zachodniej zmieniły stronę i wydaje się, że była to chwila, w którym zwycięstwo Tokugawy zostało przesądzone. Ishida próbował ratować się ucieczką, jednak wkrótce został schwytany i stracony.
Trzy lata później Tokugawa otrzymał tytuł siogun (将軍 shōgun), a realna władza w Japonii przeszła w ręce jego rodu. Tytuł ten w roku 1605 przekazał swojemu synowi i tak przez kolejnych dwieście pięćdziesiąt lat ród Tokugawa pozostawał u władzy. Jej kres nastąpił wraz z dotarciem do Japonii amerykańskiego komandora Perry’ego.
Źródło ilustracji: https://toyokeizai.net/
