Tokio jest 14-milionowym miastem. Niewątpliwie jest jedną z największych metropolii świata. W skład Tokio obecnie wchodzą 23 miasta i miasteczka, z których każde tworzy swoisty klimat i atrakcje dla turystów.
Miasto ma bardzo mało zielonej przestrzeni, statystycznie najmniej na świecie w przeliczeniu na liczbę mieszkańców. Tokio jest miastem, w którym panuje doskonała organizacja i porządek. Jest to jednocześnie bardzo drogie miasto. Drogie są nie tylko ekskluzywne rzeczy, ale także codzienne życie, jak bilet na metro, wjazd na trasę szybkiego ruchu, jedzenie.
W Tokio mieszka ponad jedna czwarta część ludności ogółem. Trzy centralnie położone dzielnice (ku) Tokio są dzielnicami, w których znajdują się wyłącznie biura i siedziby firm. Liczba Japończyków dojeżdżających tu do pracy przewyższa osiem razy liczbę mieszkańców tego obszaru.
Chociaż miasto posiada bardzo rozbudowaną sieć metra oraz nowoczesne autostrady, to problem komunikacji w mieście jest wciąż aktualny. Przeciętny Japończyk codziennie dojeżdża do pracy ponad jedną godzinę w bardzo trudnych, z powodu tłoku, warunkach.
Dzielnice, w których są zlokalizowane największe koncerny i firmy, to Shinju, Shibui, Ikebukuro i Ginza. Tutaj błyszczą srebrne wieżowce, w których znajdują się instytucje polityczne, gospodarcze, finansowe, firmy handlowe oraz mass media. W Tokio swoje siedziby ma połowa japońskich korporacji transnarodowych.
W największych miastach w Japonii, takich jak Tokio, Osaka i Nagoya, ceny gruntu są bardzo wysokie. Dramatyczny wzrost cen za metr kwadratowy działki w Tokio rozpoczął się w 1983 roku. W następnych latach ceny gruntów wzrosły także w innych większych miastach. Wraz z kryzysem w 1989-90 r., zwanym bańką mydlaną, ceny gruntów ponownie zaczęły spadać i malały przez następne 5 lat.
W związku z bardzo drogim gruntem, budynki mieszkalne i powierzchnie mieszkań mają małą powierzchnię. Potrzeby mieszkaniowe są w dużym stopniu nie zaspokojone również z tego względu, że w ciągu ostatnich 50 lat liczba mieszkańców dużych miast gwałtownie wzrosła. W 1993 roku po raz pierwszy do Tokio przybyło mniej nowych mieszkańców, niż się z niego wyprowadziło.
Japończycy uważają, że Tokio jest miastem przeludnionym. Jednocześnie są przekonani, że mieszkając w Tokio mają większe możliwości na zrobienie kariery zawodowej. Jako konsumenci mogą korzystać z takich wygód jak możliwość szerokiego wyboru towarów i usług, świadczenia większości usług przez 24 godziny na dobę.
Tokijczycy lubią atmosferę i klimat miasta oraz życie w Tokio. Najpopularniejszym miejscem dla towarzyskich spotkań jest Ginza – dzielnica, w której mieszczą się kawiarnie, restauracje i puby. Znajdują się tu również sklepy i butiki najbardziej znanych firm. Atrakcją dla turystów jest teatr kabuki. Do innych dzielnic rozrywki należy zaliczyć Shibui, Yoyogi i Harajuku. Wieczorem pełno w nich młodzieży.
Historia miasta
Poprzednia nazwa miasta brzmiała Edo, które zostało założone w 1603 roku przez shoguna Tokugawa Ieyasu. W okresie shogunatu Tokugawy (lata 1603-1867), Japonia przeżywała czas pokoju i stabilizacji – ponad 250 lat. W 1869 roku cesarz Meiji obalił shogunat Tokugawy i przeniósł stolicę Japonii z Kioto do Tokio. Wtedy zaczęły tu powstawać urzędy centralne. Rząd i władze starały się stworzyć w mieście awangardę nowoczesności, aby przekonać cudzoziemców, że Japonia jest krajem cywilizowanym. Pierwsza japońska dzielnica składająca się z domów murowanych z cegły powstała w 1874 r. W 1883 roku pobudowano pałac Rokumeikan, w którym obowiązywały Japończyków stroje oraz fryzury zachodnie. Prowadzono tam również życie towarzyskie w stylu zachodnim.W 1923 roku Tokio zostało zniszczone na skutek trzęsienia ziemi. Miasto uległo ponownemu zburzeniu w czasie nalotów w 1943 roku. W 1964 roku w związku z igrzyskami olimpijskimi w Tokio dokonano wielkich zmian urbanistycznych i architektonicznych, m. in. wybudowano wielopoziomowe autostrady, zbudowano obiekty sportowe oraz wyburzono kilka dzielnic, aby zbudować wioskę olimpijską. Wówczas opracowano nowoczesne konstrukcje budowlane, odporne na trzęsienia ziemi ze względu na swą elastyczność. W 1968 roku w Tokio został wzniesiony pierwszy wieżowiec o wysokości 147 m.
Atrakcje turystyczne
Pałac Cesarski Kokyo. Zamieszkał w nim cesarz Meiji z chwilą przeniesienia stolicy z Kioto do Tokio w 1869 roku. Obok rezydencji dworskich znajdowały się pomieszczenia urzędów centralnych. Teren Pałacu Cesarskiego był otoczony murem i fosą z bramami. W 1873 roku Pałac Cesarski został strawiony przez pożar. Nowa rezydencja została ukończona w 1898 roku, którą nazwano Pałacem Meiji. Został on zburzony w 1945 r. przez naloty amerykańskie i odbudowany w 1964 r. Główny pawilon Pałacu ma styl tradycyjny, ale konstrukcję żelbetową.
Zespół pałacowy Geihinkan (pałac Akasaka)- Muzeum Narodowe w parku Ueno. Składa się z czterech budynków. Eksponuje rzeźby, wyroby metalurgiczne, sprzęt wojskowy, tkaniny, porcelanę, obrazy, wyroby z laki, kaligrafię. Budynek Hyokeikan zawiera zbiory archeologiczne, budynek Toyokan – zbiory zagraniczne (chińskie i koreańskie), budynek Horyuji-homotsukan eksponuje przedmioty ze świątyni Horyuji oraz ze skarbca Shosoin. Całość kolekcji obejmuje 85 tys. eksponatów, z których 73 stanowią skarb narodowy (są to 23 obrazy, 18 dzieł kaligrafii, 14 mieczy, 3 wyroby z laki, 4 relikty archeologiczne, 11 rzeźb). Muzeum posiada również bibliotekę.
Muzeum Sztuki Goto – prezentuje kolekcję obejmującą eksponaty od VII do XIX wieku, ceramikę, rękopisy, kaligrafię, malarstwo, zwoje ilustrowane, przybory do ceremonii herbaty. Muzeum powstało w 1960 r. Główny budynek wystawowy znajduje się w ogrodzie, w którego zieleń są wkomponowane liczne posągi buddyjskie. Ekspozycje mają charakter tematyczny oraz są zmieniane co miesiąc lub dwa.
Do atrakcji turystycznych w Tokio należą ponadto: kościół Najświętszej Marii Panny projektu Tangego Kenzo oraz zaprojektowane również przez niego obiekty sportowe w Kamazawa; park przy Pałacu Cesarskim; kompleks rekreacyjny Chinzanso ze słynnym ogrodem krajobrazowym; kompleks sportowy Tokyo-Doumu, zwanym Wielkim Jajem.
