Jednym z ważniejszych pojęć w kulturze japońskiej jest pojęcie drogi – dō (道). Szczególnie kojarzy się ono ze sztukami walki, takimi jak kendō (剣道, droga miecza), kyūdō (弓道, droga łuku) albo ceremonią parzenia herbaty – sadō/chadō (茶道, droga herbaty). Istnieje nawet droga zapachów – kōdō (香道), która początkowo była rozrywką dla dworzan i samurajów – niezwykle wyszukaną i wymagającą ogromnej wprawy.
Jak na każdą ceremonię przystało, i ta ma zestaw specjalistycznych utensyliów, sformalizowanych gestów oraz rozbudowaną warstwę znaczeniową. Zacznijmy od samych zapachów. W kōdō istnieje sześć rodzajów zapachowego drewna a można opisać je na pięć sposobów: ostry, słodki, kwaśny, gorzki i słony. To właśnie jest kwintesencją kōdō. Narzędzia potrzebne do ceremonii to przede wszystkim specjalna czarka, w której spala się drewienka. Taki pojemnik wypełnia się popiołem, w środku którego zakopuje się rozgrzaną kostkę węgla drzewnego, która następnie będzie nagrzewać ułożony nad nim kawałek zapachowego drewna, wydzielający dzięki temu zapach. Popiół musi być ułożony w mały stożek, na którym grabi się odpowiednie wzory.
Kōdō jest wciąż żywe w społeczeństwie japońskim, choć nie tak popularne jak na przykład sadō/ chadō czy kadō (華道, droga kwiatu, szerzej znana pod nazwą ikebana 生け花). Nadal jednak funkcjonują jego szkoły i znajdują się chętni, którzy chcą do nich wstąpić, by zgłębiać tajniki zapachów. Ponadto do ceremonii można również kupić podstawowe zestawy zazwyczaj opatrzone instrukcjami, pozwalającymi rozpocząć przygodę z zapachami. Nauczenie się rozpoznawania wszystkich możliwych kombinacji jest niezwykle trudne i długotrwałe, jednak jest to zajęcie wyciszające, odprężające i niosące satysfakcję.
Źródło zdjęcia: https://koju-incense.tumblr.com
