W Polsce istnieje lista imion, które zwykle nadaje się dzieciom, i chociaż w ostatnich latach coraz popularniejsze są imiona zagranicznego pochodzenia, jak na przykład Brajan czy Dżesika, warunkiem koniecznym nadania takiego imienia jest jego spolszczenie. Japończycy z kolei nie mają ustalonego katalogu imion ani nie nadają imion po świętych. Są one wymyślane i w założeniu mają wyrażać pożądaną przez rodziców cechę charakteru lub wyglądu dziecka.
Istnieją imiona żeńskie i męskie, ale również takie, które nie są przypisane do żadnej płci. Imiona oraz nazwiska japońskie zazwyczaj zapisywane są za pomocą znaków kanji. Nazwisko zawsze poprzedza imię. Tak samo brzmiące imię można zapisać za pomocą różnych znaków kanji, dlatego też Japończycy za każdym razem, kiedy piszą znakami swoje imię, muszą podać ich czytanie. Istnieją też czytania znaków kanji, które występują tylko i wyłącznie w imionach – nazywa się te czytania nanori.
Męskie imiona często zawierają znaki hiro („szeroki”, „rozległy”), ki („drzewo”, „stojący”) oraz ta („duży”, „gruby”). Każde imię ma natomiast znaczenie np. Akira – wesoły/ jasny, Kenichi – Ken – mądry, ichi-pierwszy, Kenji – ken – mądry, ji – drugi, np. pierwszy syn ma na imię Kenichi, a drugi Kenji.
Z kolei żeńskie imiona często kończą się sylabą ko zapisaną znakiem kanji znaczącym dziecko (子), lub mi zapisaną znakiem kanji znaczącym piękno (美). Teraz kobiety noszą najczęściej dwusylabowe imiona, np. Mika, Miki, Aya, Rui itd.
Wiele nazwisk w Japonii kończy się sylabą tō, np. Atō, Andō, Itō (choć wykorzystanie innego kanji końcowego jest również częste), Udō, Etō, Endō, Gotō, Jitō, Katō, Kitō, Kudō, Kondō, Saitō, Satō, Shindō, Sudō, Naitō, Bitō oraz Mutō. Japońskie nazwiska zazwyczaj zawierają znaki odnoszące się do miejsc i obiektów geograficznych.
Przykładowym imieniem japońskim, odpowiednikiem polskiego nazwiska Jan Kowalski, jest Yamada Tarō.
