Kano (狩野派) – japońska szkoła malarska, która powstała w XV wieku, zazwyczaj uprawiali ją przedstawiciele jednego rodu. Założycielem szkoły Kano był Kano Masanobu. Do najwybitniejszych przedstawicieli są zaliczani: Kano Motonobu, Kano Eitoku, Kano Sanraku i Kano Tan’yu.
Szkoła Kano połączyła malarstwo tuszowe z elementami kolorystki. Na początku malarze szkoły Kano uprawiali w sumie – malarstwo monochromatyczne, ale od czasów Eitoku większy nacisk położono na wielobarwne, często pozłacane kompozycje (malowidła ścienne, parawany, przesuwane drzwi).
Kano Eitoku – malarz żyjący w latach 1543-90. Był najwybitniejszym przedstawicielem szkoły Kano.
Jego malarstwo charakteryzowało się wielkimi walorami dekoracyjnymi. Łączył technikę szkoły Tosa z techniką malarstwa tuszowego wczesnej szkoły Kano. Stosował zagęszczone kolory ze złoceniami. Zajmował się głównie malarstwem ściennym, zdobiącym pałace i zamki. Był malarzem nadwornym.
Większość jego twórczości uległa zniszczeniu w czasie wojen domowych. Z ocalałych dzieł pozostały Parawan z chińskim lwem oraz Parawan z cyprysem. Przypisywane są mu również malowidła ścienne w świątyni Nanzenji.
Kano Hogai – malarz żyjący w latach 1828-88. Przedstawiciel szkoły Kano. Wprowadził własny styl, zwany obiektywnym indywidualizmem, będący pod wpływem malarstwa zachodniego. Stosował światłocień. Charakteryzuje go naturalizm w oddawaniu detali obrazu.
Jego najsłynniejszym dziełem jest Kannon – macierz miłosierdzia. Kannon oznacza czuwający nad odgłosami świata, hipostaza buddy Amidy. Kannon objawia się w 33 postaciach. Kult Kannon przeniósł się do Japonii z Chin w VI wieku i przetrwał do dziś. W Japonii Kannon przybrała postać żeńską. Kannon jest postrzegana jako bogini miłosierdzia, opiekująca się chorymi i nieszczęśliwymi.
Źródła zdjęć: mutualart.com
