Tradycyjnie malarstwo japońskie przedstawiało mistyczne obrazy przyrody. Wystarczy spojrzeć na obrazy szkoły Kano czy Tosa: tematem są krajobrazy, roślinność i zwierzęta. Szkoły te były reprezentowane przez środowiska arystokratyczno-samurajskie, dlatego również obrazy musiały być uosobieniem piękna i harmonii. Przełom w tym, co postrzegano jako temat sztuki, nastąpił w Japonii w XVII wieku. To właśnie wtedy wykształcił się styl ukiyo-e (jap. 浮世絵, czyli dosłownie „obrazy przemijającego/ulotnego świata”). Ukiyo-e było kierunkiem stworzonym przez mieszczan, którzy, w przeciwieństwie do arystokracji, codziennie mierzyli się z trudami rzeczywistości, i to właśnie ona była tematem w tej szkole malarstwa. Codzienne życie, ulice miast, jarmarki, sklepy, warsztaty, chłopów przy pracy w polu, widoki Japonii, a także portrety aktorów […]
