Kyūdō (弓道), czyli dosłownie droga łuku jest rodzajem japońskiego łucznictwa ceremonialnego, zaliczanego do budō (武道), a zatem sztuk walk, w których szczególny nacisk kładzie się na duchowość. Kyūdō czerpie z filozofii zen, a jego celem jest realizacja trzech założeń: prawdy (真 shin), dobra (善 zen) oraz piękna (美 bi).
Łuk wykorzystywano w Japonii już w okresie Jōmon (縄文時代 Jōmon jidai), czyli lata od 12 000 p.n.e. do 300 p.n.e. Używany był wówczas przede wszystkim jako broń bądź narzędzie łowów. W epokach kolejnych łucznictwo stopniowo zyskiwało na znaczeniu wraz z tym, jak Japończycy zaczęli czerpać z kultury chińskiej i popularne stały się zawody łucznicze. Zaczęły powstawać także pierwsze szkoły łucznice, a za pierwszą z nich uznaje się dziś Henmi-ryū, założoną przez Kiyomitsu Henmi.
Bojowe znaczenie łuków wyraźnie spadło, kiedy mniej więcej w połowie XVI wieku do Japonii przybyli Portugalczycy, którzy przywieźli ze sobą muszkiety. Samurajowie nie chcieli jednak porzucać wieloletniej tradycji, a jednym ze sposobów podtrzymania kyūdō stały się turnieje organizowane w Kioto przy świątyni Sanjūsangen-dō (三十三間堂). Ceremonialną formę łucznictwa praktykuje się jednak dopiero od drugiej połowy XVII wieku; wtedy też po raz pierwszy użyto terminu kyūdō.
W skład ekwipunku wykorzystywanego do uprawiania kyūdō wchodzi łuk (弓 yumi), strzały (矢 ya), specjalna rękawica yugake (ゆがけ) i tradycyjny strój treningowy. Szczególną uwagę przyciąga na pewno łuk o długości 2,21 metra, tradycyjnie wykonany z drewna oraz bambusa.
Mniej więcej w połowie lat 50 XX wieku w Japonii powołano Ogólnojapońską Federację Łucznictwa, która w 1953r. opublikowała pierwszy podręcznik kyūdō. Co ciekawe z publikacji tej korzysta się także dzisiaj.
Źródło zdjęcia: https://jselect.net/
