Tematem poprzedniego wpisu poświęconego zabytkom Japonii była słynna świątynia – Kinkakuji, zatem w ramach kontynuacji wątku dziś odwiedzimy Ginkakuji, czyli Świątynię Złotego Pawilonu w Kioto. Formalna nazwa przybytku to Higashiyama Jishōji (od Jishōin – pośmiertnego imienia fundatora). Obecnie, podobnie jak Kinkakuji, jest to świątynia odłamu Shōkokuji szkoły buddyzmu zen Rinzai.
Ginkakuji została założona w 1482 roku przez ósmego szoguna z rodu Ashikaga – Yoshimasę Ashikagę (1436-1490). Pierwotnie była to górska rezydencja władcy, zwana Higashiyamaden (Pałac we Wschodnich Górach), która po śmierci fundatora została przekształcona w świątynię zen. Zbieżność nazw z Kinkakuji nie jest przypadkowa – bowiem Yoshimasa opracowując koncepcję swojej willi wzorował się na rezydencji wzniesionej przez dziadka – Yoshimitsu Ashikagę (1358-1408). Jak ilustruje to popularna nazwa świątyni – Ginkakuji, pierwotnie główny budynek kompleksu – Kannonden (Pawilon Kannon) miał zostać pokryty płatkami srebra, jednak ambitne plany zostały zarzucone z powodu toczącego się w latach 1467-77 konfliktu zbrojnego zwanego zamieszkami ery Ōnin (Ōnin no ran), w którego wyniku została zrównana z ziemią spora część stolicy. W rezultacie pawilon pozostał niewykończony i uchodzi obecnie za symbol inspirowanej ideałami buddyzmu zen estetyki prostoty i ubóstwa (wabi sabi). Pod koniec życia Yoshimasy willa stała się rodzajem górskiej ustroni, w której szogun szukał schronienia przed zamętem epoki, poświęcając się kultywowaniu sztuk takich jak ceremonia herbaty (sadō, chadō), sztuka aranżacji kwiatowych (ikebana), teatr nō i inspirowane wzorcami chińskimi malarstwo tuszowe (sumie, suibokuga), które łącznie bywają określane mianem kultury Higashiyama.
Po wejściu na teren świątyni po lewej stronie oczom zwiedzających ukazuje się Hondō (Główny Pawilon), zwany także kwaterami opata (Hōjō), z malowidłami ściennymi (fusumae) autorstwa dwóch mistrzów pędzla z epoki Edo (1603-1868) – Ike no Taiga (1723-1776) i Yosy Busona (1716-1783). Obok niego znajduje się odznaczony mianem skarbu narodowego Tōgudō, będący najstarszym zachowanym w Japonii budynkiem w stylu gabinetu pisarskiego (shoinzukuri). W środku znajduje się także charakterystyczny dla pawilonów herbacianych w stylu sōan (dosł. „słomiana chatka”) pokój o powierzchni 4,5 maty. A następnie poprzez wyobrażający piasek i morskie fale żwirowy ogród Ginshadan ze wzgórzem Kōgetsudai przedstawiającym górę Fuji, ukazuje się nam Ginkaku. Parter budynku utrzymany jest w stylu shōin, natomiast pierwsze piętro – w reprezentatywnym dla świątyń zen stylu chińskim (Karayō). Na szczycie budynku majestatycznie góruje zwrócony ku wschodowi feniks z brązu, który strzeże poświęconego bogini współczucia Kannon Srebrnego Pawilonu. Następnie podążając ścieżką obchodzimy staw Kinkyōchi i mijając mały wodospad Sengetsusen oraz studnię, z której Yoshimasa czerpał krystalicznie czystą wodę do ceremonii herbaty, wspinamy się powoli na wzgórze, z którego roztacza się przepiękny widok na cały kompleks. W sezonie letnim (01.03-30.11) świątynia jest czynna w godzinach 8:30-17:00, natomiast zimą (01.12-28/29.02) – 9:00-16:30, a wstęp kosztuje 500 jenów. Natomiast Hondō i Tōgudō można w środku obejrzeć jedynie w czasie okresowych specjalnych otwarć (tokubetsu kōkai), z których najbliższe odbędzie się w terminie 04.10-30.11. W celu zwiedzenia wymienionych budynków należy oprócz zakupu biletu wstępu uiścić dodatkową opłatę wysokości 1000 jenów.
