Suiboku-ga – styl malarstwa japońskiego jednak wywodzący się z Chin. Jest to malarstwo monochromatyczne. Do malowania używano czarnego tuszu, bardzo rzadko sięgano po farby (drobne plamy stonowanymi kolorami). Ten rodzaj malarstwa ściśle powiązany jest z kaligrafią, co można łatwo zauważyć podziwiając takie obrazy, które często zawierały inskrypcje w postaci poematu czy jedynie wyrażenia.
W języku japońskim 'sui’ oznacza wodę, 'boku’ lub 'sumi’ – czarny tusz, natomiast 'ga’ lub 'e’ – obraz.
W Japonii rozwój tej nie codziennej sztuki możemy podzielić na cztery etapy. Każdy z etapów posiadał swoich mistrzów i charakterystyczne cechy (główne różnice to elementy, które przedstawiały obrazy).
W końcowej fazie rozwoju suiboku-ga, kompletnej syntezie uległy style japoński i chiński na terenie Japonii. Za twórcę, który tego dokonał uważa się Kanō Motonobu. Do tego momentu obrazy w stylu suiboku-ga były niewielkimi obrazami. Teraz stały się wielkimi obrazami pokrywającymi ściany (przesuwane drzwi) czy parawany. Powodem takiej zmiany była ewolucja stylu, który przerodził się w styl dekoracyjny, którego dzieła mogły być wspaniałą ozdobą bogatych mieszkań czy budynków publicznych.
Teraz jest to niezwykły rodzaj sztuki, który wszystkim zapiera dech w piersi.
