Słowo to oznacza dosłownie „obraz malowany wodą i tuszem” i oznacza malarstwo monochromatyczne, czasami pokrywane lekkimi plamami koloru. Suibokuga rozwinęło się pod wpływem kultury zen w okresie XIV-XVI wieku. Twórcą kierunku suibokuga był buddyjski mnich Josetsu. Jego największym dziełem jest obraz „Łowienie syna tykwą”.
Charakterystyczną cechą malarstwa tuszem jest stopniowanie nasycenia tuszu, aby uzyskać efekt światła i cienia, a także modelowanie pociągnięć pędzlem w celu stworzenia objętości i rytmu. Suibokuga ma wiele cech wspólnych z kaligrafią. Maluje się je podobnymi pędzlami i ceni się w nich podobne cechy, takie jak siłę i sprężystość linii, oszczędne użycie tuszu i pociągnięć pędzla, a także wyrazistość.
Największą perfekcję w stylu suibokuga osiągnęło malarstwo krajobrazowe – buddyści zen wysoko cenili obrazy o tematyce pejzażowej, gdyż były one formą obcowania z przyrodą.
Artyści często kaligrafowali na swoich obrazach poematy, sentencje, tematy medytacji.
Najsłynniejszym twórcą malarstwa pejzażowego był mnich Sesshu (1420-1506). Jego największymi dziełami są Amanohashidate-zu, Sansui-chokan (Pejzaże czterech pór roku), Shuto-sansui-zu (Pejzaże jesieni i zimy) oraz Haboku-sansui-zu (Pejzaże).
źródła zdjęć: kyohaku.or.jp, chuansong.me, suiboku.biz
