Każdy język ma swoje onomatopeje. Zazwyczaj ich brzmienie w różnych językach jest podobne. Takie nasze „miał” z tym angielskim „meow” brzmią niemal identycznie. Onomatopeje są częścią języka, pomagającą w ekspresji, szczególnie w piśmie.

Japończycy mają tysiące onomatopei. Ci, którzy czytają mangi, są pewnie zaznajomieni z kilkoma. W języku japońskim istnieje podział, według którego onomatopeje są klasyfikowane. Onomatopeje dzielą się na:

• Giseigo ( 擬声語 ) opisują dźwięki zwierząt oraz ludzi,

• Giongo ( 擬音語 ) odwzorowują dźwięki wydawane przez przedmioty,

• Gitaigo ( 擬態語 ) opisują stan, w jakim coś się znajduje (np. nierówna droga),

• Giyougo ( 擬容語 ) opisują dźwięk wydawany podczas poruszania,

• Gijougo ( 擬情語 ) opisują uczucia.

Kanji na onomatopeje składa się z kilu kanji. Na początku 擬, które oznacza imitowanie/udawanie, a następnie występują w kolejności 声 (koe) znaczące głos, 音 (oto) znaczące dźwięk, 態 (tai) oznaczające stan/wygląd, 容 (yō) znaczące kształt oraz 情 (jō) oznaczające emocje, na końcu zapisuje się kanji 語 (go) oznaczające słowo.

Jakie więc dźwięki wydają zwierzęta japońskie ?

Kot robi: にゃん にゃん (nyan nyan), pszczoła: ぶん ぶん (bun bun), świnia: ぶーぶー (bu bu) albo ぶ ひ ぶ ひ (buhi buhi), żaba: げろげろ (gero gero), pies: わんわん (wan wan), godzilla: がおー (gaō). Swój dźwięk po japońsku ma też lis a brzmi on こんこん (kon kon).

Z tych dla nas, Polaków, dziwnych wyrazów dźwiękonaśladowczych, Japończycy mają takie jak びしょびしょ (bisho bisho), które opisuje stan bycia bardzo przemoczonym przez dużą ilość wody, くよくよ (kuyo kuyo) oznaczające przejmowanie się oraz ひんやり (hinyari) używane by opisać, że ktoś czuje się przyjemnie chłodno.

Onomatopeje zapisuje się używając katakany bądź hiragany, a co może być zaskakujące, czasem używa się też Kanji. Tutaj przykładem jest 燦燦 ( さんさん san san) opisujące mocne, świecące słońce. Odnośnie tego, czy powinno się zapisać daną onomatopeje hiraganą bądź katakaną nie ma sztywnych zasad. Chodzi tu o ekspresję – zapisanie danej onomatopei w hiraganie da na przykład wrażenie jej delikatności. Sposób zapisu zależy od autora, dlatego uczenie się obu alfabetów japońskich jest ważne.

Nauka onomatopei jest ważną częścią poznawania języka japońskiego. Dzięki niej będziesz spać dźwięcznie, chodzić wyraziście i jeść ekspresyjnie.