Japoński, tradycyjny teatr nō swoje korzenie znajduje zarówno w religijnych festiwalach matsuri jak i wywodzących się z Chin muzyczno-tanecznych widowiskach sangaku. Uważa się, że założycielami tego teatru byli Kan’ami Kiyotsugu i jego syn Zeami Motokiyo – właśnie oni w XIV wieku nadali mu formę, którą zaobserwować można na scenie nō także dzisiaj.
Jednym z zagadnień typowych dla nō jest naśladownictwo określane mianem monomane (dosł. naśladowanie rzeczy) i stanowi jedną z najważniejszych umiejętności konieczną do przyswojenia przez każdego aktora. Monomane nie jest jednak wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, a sztuką odnajdywania podobieństw, które wyrażone zostać mogą w sposób symboliczny. Dużą rolę odgrywa tutaj także zdolność obserwacji, na zgłębianie której nauczyciele nō kładą ogromny nacisk. Uważa się, że prawdziwy mistrz nō potrafi nabrać takiego dystansu do swojej własnej gry, że staje się swoim własnym widzem.
Aktorami teatru nō mogli być wyłącznie mężczyźni i chociaż obecnie na jego scenie pojawiają się też kobiety, wciąż jest to przede wszystkim męski świat. Z tego powodu postaci żeńskie odgrywane są głównie przez mężczyzn. Upłynąć musi jednak wiele lat, nim aktor wcieli się w taką rolę, ponieważ powszechnie są one uznawane za bardziej wymagające. Zwykle początkujący aktorzy swoją przygodę na scenie rozpoczynają od ról młodych mężczyzn, a fakt ten znajduje swoje uzasadnienie właśnie w monomane.
Wydaje się, że młodych, niedoświadczonych aktorów odgrywanie postaci, która w rzeczywistości tak bardzo się od nich równi, mogłoby być niezwykle trudne. Właśnie dlatego osiągnięcie etapu, w którym to następuje założenia maski dojrzałej kobiety, uznawany jest za chwilą przełomową. Podobnie jest jednak z maskami demonów i bóstw. Wszystko to świadczy o osiągnięciu pewnego poziomu biegłości w sztuce nō i zrozumienia istoty monomane.
