Biwa to tradycyjny instrument japoński, rodzaj czterostrunowej lutni z płaską tylną ścianą pudła rezonansowego. Jedwabne struny biwy szarpie się podczas gry drewnianym plektronem. Biwa służy często jako akompaniament do pieśni solowych i jako instrument zespołowy do wykonywania utworów klasycznych, na przykład w dworskiej muzyce gagaku – wtedy nazywana jest gagaku-biwa.
W okresie Kamakura ( 1192–1333) powstał nowy typ muzyki nazwanej „katarimono” (styl narracyjny), do którego używano instrumentu zwanego „Heike-biwa”.
Od drugiej połowy XVI wieku zaczęły powstawać nowe odmiany biwa: „satsuma-biwa”, „chikuzen-biwa”. Od tradycyjnej „gagaku-biwa” różnią się wielkością pudła rezonansowego (są mniejsze), mają wyższe podstawki i cieńsze struny. Plektron do szarpania strun jest większy, a instrument trzyma się prawie pionowo („gagaku-biwa” trzyma się poziomo).
Do dziś zachowała się tradycja gry na biwa, działa wiele szkół, a zespoły i soliści biwy koncertują po świecie.
