Znaki kanji 漢字 (czyt. kandzi), dosłownie „chińskie znaki”, jak sama nazwa wskazuje, powstały w Chinach. Najstarsze ślady starożytnych hieroglifów chińskich, wyrzeźbione na zwierzęcych kościach i skorupach żółwi, pochodzą z około 1500 roku p.n.e. Od tamtego czasu znakami kanji posługują się Chińczycy, a od pierwszego wieku naszej ery również Japończycy.
Nie jest znana dokładna liczba znaków używanych w Chinach i Japonii. Najczęściej mówi się o kilkudziesięciu tysiącach znaków chińskich, ale ile ich naprawdę powstało, nie wie chyba nikt. Na co dzień nie używa się jednak więcej niż 3 tysięcy znaków. Taka lista jest nie tylko długa, ale przede wszystkim trudna do nauczenia, wymaga poświęcenia ogromnych nakładów nauki, a przy tym bardzo łatwo jest zapomnieć to, co się już udało nauczyć.
Komputeryzacja a pisanie odręczne
Często sami Japończycy, pomimo że są narodem bardzo oczytanym i codziennie zmuszeni są do patrzenia ( i tym samym czytania) na setki tysięcy rozmaitych napisów, nie potrafią pisać znaków. W czasach totalnej komputeryzacji życia, gdy prawie w ogóle nie pisze się ręcznie, zanika umiejętność pisania kanji odręcznie. Aby pamiętać, jak się je pisze (ważna jest kolejność i liczba kresek), trzeba po prostu często i dużo korzystać z tradycyjnej kartki i długopisu przy pisaniu po japońsku.
Sytuacje, w których Japończycy, a szczególnie ci młodsi, muszą korzystać z pomocy słowników przy pisaniu najprostszych życzeń noworocznych czy innych okazjonalnych kartek ręcznie, nie należą do rzadkości. I chociaż dziś nawet życzenia pisze się na komputerze, wybiera odpowiedni do okazji rysunek i drukuje gotową kartkę, to nawet pisanie kanji na komputerze przysparza młodym Japończykom coraz więcej kłopotów. Niedostateczna znajomość znaków powoduje, że przy zamianie hiragany na kanji wybierają złe znaki.
Lista znaków potrzebna w życiu codziennym – jōyōkanji (常用漢字)
Od czasu restauracji Meiji w 1868 roku, gdy zaczęto porównywać japoński z językami europejskimi, pojawiały się głosy, żeby zreformować język japoński, także przez ograniczenie liczby znaków. Chciano też zlikwidować kanji, a kanę (katakanę i hiraganę) zamienić na znaki rzymskie, czyli alfabet łaciński. Wszystkie zamierzenia likwidacji kanji spaliły jednak na panewce, ponieważ ogromna ilość tak samo brzmiących słów japońskich bez zapisu w kanji uniemożliwia zrozumienie pisma czy nawet mowy. Nie był to jednak zupełny koniec reform japońskieg. Po zakończeniu drugiej wojny światowej pojawił się kolejny trend zmierzający do zmniejszenia liczby kanji, który ostatecznie doprowadził do ustanowienia listy tōyōkanji (当用漢字) i jōyōkanji (常用漢字) .
Lista jōyōkanji składa się z 1945 znaków i powstała w oparciu o stworzoną zaraz po wojnie listę tōyōkanji (1850 znaków). Jest to lista podstawowych i używanych na co dzień znaków, których znajomość pozwoli na czytanie codziennej gazety, uczenie się w szkole czy załatwienie spraw w urzędzie. Każdy, kto uczy się japońskiego, rozpoczyna swoją naukę znaków właśnie od tej listy.
źródła zdjęć: youtube.com, tc.wangchao.net.cn, lakatan.net
