Jeśli do konwersacji przedostanie się temat japońskiej poezji, mowa jest najczęściej o Haiku. Jako najbardziej znany typ japońskiej poezji wśród obcokrajowców nie jest to dziwne. Są jednak też inne. Historia japońskiej poezji jest zawiła a poszczególne rodzaje zostały wyznaczone czasem i wieku po ich powstaniu. W artykule skupimy się na głównych trzech typach: Kanshi, Waka.
漢詩 (Kanshi) w dosłownym tłumaczeniu „chińska poezja”. Są to utwory napisane przez japońskich poetów używając Tradycyjnego Chińskiego. W erze Heian, Chiński był językiem urzędowym w Japonii. Do ery Heian poezja była przekazywana słownie i miała charakter folklorowy. Poezja zapisywana tradycyjnym Chińskim zapisem była popularna wśród arystokratów za względu na brak znajomości znaków chińskich wśród niższych klas. Jeśli chodzi o tematykę czy znaczenie nie ma żadnych ograniczeń w Kanshi. To co cechuje ten rodzaj poezji to ilość wierszy ich forma, rytmiczność i rymy. Najbardziej popularne są Kanshi zbudowane z 8 linijek każda napisana przy użyciu od 5 do 7 mor (co to mora). Rymy zbudowane są na podstawie Chińskich tonacji, co można się domyślić zapewne łatwe nie jest.
和歌 (Waka) to poezja pisana po Japońsku, prawdopodobnie jest starsza od Kanshi. Kanshi uważane było za bardziej wyrafinowaną sztukę ze względu na skomplikowanie, Waka mogło trafić do większej liczby odbiorców. Nie jest powiedziane jednak, że osoby o wyższym statusie nie lubili tego typu poezji. Waka dzieli się na dwie główne kategorie:
- 長歌 (Choka) nie ma ograniczeń jeśli chodzi o długość więc często porównywana jest do eposów greckich. Budowa składa się z kilku linijek zbudowanych z siedmiu i pięciu mor i końcowych 3 linijek zbudowanych z pięciu, siedmiu i siedmiu mor w tej kolejności.
- 短歌 (Tanka) znacznie krótsza, podczas tłumaczenia zazwyczaj przedstawiana jako jedno zdanie. Tanka złożona jest z 5 grup słów powstałych z pięciu, siedmiu, pięciu potem siedmiu i siedmiu mor w tej kolejności.
