Japoński, tradycyjny teatr nō swoje korzenie znajduje zarówno w religijnych festiwalach matsuri jak i wywodzących się z Chin muzyczno-tanecznych widowiskach sangaku. Uważa się, że założycielami tego teatru byli Kan’ami Kiyotsugu i jego syn Zeami Motokiyo – właśnie oni w XIV wieku nadali mu formę, którą zaobserwować można na scenie nō także dzisiaj. Jednym z zagadnień typowych dla nō jest naśladownictwo określane mianem monomane (dosł. naśladowanie rzeczy) i stanowi jedną z najważniejszych umiejętności konieczną do przyswojenia przez każdego aktora. Monomane nie jest jednak wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, a sztuką odnajdywania podobieństw, które wyrażone zostać mogą w sposób symboliczny. Dużą rolę odgrywa tutaj także zdolność obserwacji, na zgłębianie której nauczyciele nō kładą ogromny nacisk. […]