Bunraku（文楽） jest japoński teatr lalkowy.
Podobnie jak to miało miejsce w Starożytnej Grecji, Rzymie czy Chinach, kobiety nie występowały kiedyś na scenach japońskich teatrów. W ich role wcielali się mężczyźni, którzy stosowali różne środki, żeby jak najlepiej zagrać postać kobiecą. Sposoby te wydają się szczególnie ciekawe w przypadku teatru kabuki (歌舞伎), którego historia sięga początków XVII wieku. Chociaż powstanie kabuki nierozerwalnie wiąże się z wędrowną kapłanką Okuni z Izumo, kobiecych występów zakazano niezwykle szybko. W tamtych czasach aktorki nierzadko trudniły się także prostytucją, dlatego zastąpione zostały one męskimi aktorami – najpierw młodymi chłopcami, a jeszcze później dojrzałymi mężczyznami. Zmiana ta ostatecznie przyczyniła się również do rozwoju teatru bardziej w stronę dramatu a nie, jak dotychczas, […]
Japoński, tradycyjny teatr nō swoje korzenie znajduje zarówno w religijnych festiwalach matsuri jak i wywodzących się z Chin muzyczno-tanecznych widowiskach sangaku. Uważa się, że założycielami tego teatru byli Kan’ami Kiyotsugu i jego syn Zeami Motokiyo – właśnie oni w XIV wieku nadali mu formę, którą zaobserwować można na scenie nō także dzisiaj. Jednym z zagadnień typowych dla nō jest naśladownictwo określane mianem monomane (dosł. naśladowanie rzeczy) i stanowi jedną z najważniejszych umiejętności konieczną do przyswojenia przez każdego aktora. Monomane nie jest jednak wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, a sztuką odnajdywania podobieństw, które wyrażone zostać mogą w sposób symboliczny. Dużą rolę odgrywa tutaj także zdolność obserwacji, na zgłębianie której nauczyciele nō kładą ogromny nacisk. […]
Teatr japoński dzieli się na No, Kyogen, Bunraku oraz Kabuki. Nō (spotykana również pisownia noh) wywodzi się z sarugaku (małpia muzyka), który w VIII wieku rozwinął się z połączenia elementów tańca związanego z uroczystościami rolniczymi, akrobatyki i innych widowisk. Dekoracje w teatrze są bardzo proste. Aktorzy noszą maski i tradycyjne japońskie stroje. Swoje kwestie śpiewnie deklamują i […]
W Japonii nawet te najstarsze tradycje są wciąż żywe, w szczególności podczas niezliczonej ilości lokalnych festiwali. W świątyni Oe Tenmangu w Setakamachi Ōe w mieście Miyama w prefekturze Fukuoka co roku 20 stycznia można obejrzeć wykonanie najstarszej japońskiej formy teatralnej, jaką jest taniec kōwakamai 幸若舞. Jest to starożytny taniec, który chronologicznie poprzedza nawet te […]