Japonia ze swoją bogatą historią oraz pełnym szacunku podejściem jej mieszkańców do swojego dziedzictwa posiada aż 23 miejsca- obszary, które oficjalnie uznano zabytkami światowego dziedzictwa i wpisano na listę założoną przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury ( UNESCO). Tym razem przedstawiamy 16 zabytkowych obiektów dziedzictwa kulturowego!
 |
Dawny ośrodek jedwabnictwa w Tomioka 富岡製糸工場 と絹産業遺産群(od 2014 r.) Jest zespół zabytkowy obejmujący miejsce hodowli jedwabników i wytwórnię jedwabiu, który powstał w 1872 r. w Prefekturze Gunma na północy zachód od Tokio. Ośrodek odegrał kluczową rolę w odnowie hodowli jedwabników i rozwoju japońskiego przemysłu jedwabniczego w ostatnim ćwierćwieczu XIX w. |
 |
Góra Fuji 富士山 (od 2013 r.) Stała się znakiem rozpoznawczym Japonii i wywarła wpływ na rozwój sztuki zachodniej. Wpis UNESCO obejmuje 25 miejsc, które oddają istotę sakralnego krajobrazu. |
 |
Hiraizumi 平泉(od 2011 r.) Kompleks obejmuje 5 miejsc wraz ze świętą górą Kinkeisan. Na obszarze wpisanym znajdują się w nim pozostałości budynków rządowych pochodzących z XI i XII wieku. |
 |
Kopalnia Srebra w Iwami Ginzan 石見銀山とその文化的景観(od 2007 r.) Położona jest pośród niewysokich, sięgających 600 metrów gór, u podnóża których rozciągają się głębokie doliny rzek. W nich właśnie zachowały się pozostałości rozległych kopalń, wytapialni, rafinerii metali oraz stanowisk wydobywczych czynnych od XVI aż do XX wieku. |
 |
Święte miejsca i drogi pielgrzymkowe w regionie góry Kii 紀伊山地の霊場と参詣道(od 2004 r.) Święte miejsca – Yoshino i Omine, Kumano Sanzan oraz Koyasan ukryte są w gęstych lasach gór Kii, rozciągających się nad Oceanem Spokojnym. Połączone drogami pielgrzymkowymi ze starożytnymi stolicami Nara i Kyoto, są przykładem symbiozy dwóch tradycji religijnych: rdzennie japońskiego szintoizmu i buddyzmu. |
 |
Region Gusuku oraz pokrewne zabytki Królestwa Riukiu 琉球王国のグスク及び関連遺産群 (od 2000 r.) Grupa zabytkowych obiektów ilustruje 500 lat historii Riukiu (XII-XVII w.). Ruiny zamków wznoszących się w widowiskowych, wysoko położonych miejscach, stanowią świadectwo struktury społecznej, charakterystycznej dla przeważającej części tamtego okresu. |
 |
Świątynie i sanktuaria w Nikko 日光の社寺(od 1999 r.) Świątynie i sanktuaria w Nikko oraz ich naturalne otoczenie od wieków stanowiły święte miejsce, słynące z arcydzieł architektury oraz sztuki zdobniczej. Są one ściśle związane z historią szogunów Tokugawa. |
 |
Zespół zabytkowy miasta Nara 古都奈良の文化財 (od 1998 r.) Nara była stolicą Japonii w latach 710-784. Zabytki historyczne Nary – świątynie buddyjskie, sanktuaria szintoistyczne oraz odkryte ruiny wielkiego pałacu cesarskiego – dają pełny obraz życia w stolicy Japonii w VIII w., w okresie głębokich przemian politycznych i kulturalnych. |
 |
Sanktuarium shinto w Itsukushima 厳島神社 (od 1996 r.) Wyspa Itsukushima od najdawniejszych czasów stanowi święte miejsce szintoizmu. Sanktuarium pochodzi z XIII w., a jego harmonijnie położone budynki świadczą o wysokich umiejętnościach artystycznych i technicznych ich budowniczych. |
 |
Pomnik Pokoju w Hiroshimie (Genbaku Dome) 原爆ドーム(od 1996 r.) Jedynym budynek, który zachował się blisko miejsca, w którym, 6 sierpnia 1945 r. wybuchła pierwsza bomba atomowa. Dzięki wielu wysiłkom, w tym mieszkańców Hiroszimy, został on utrzymany w stanie, w jakim znajdował się zaraz po wybuchu bomby. |
 |
Zabytkowe wioski Shirakawa-go i Gokayama 白川郷・五箇山の合掌造り集落(od 1995 r.) Wioski, położone w odizolowanym przez stulecia regionie górskim, wyróżniają się domami w wiejskim stylu budowlanym gassho. Kilkukondygnacyjne domy, pokryte wysokim słomianymi dachami, są jedyne w Japonii. |
 |
Zespół zabytkowy dawnego Kioto (miasta Kioto, Uji i Otsu) 古都京都の文化財(od 1994 r.) Kioto, zbudowane w 794 r. i wzorowane na stolicach dawnych Chin, było stolicą cesarską Japonii od założenia do połowy XIX w. Jako ośrodek kultury japońskiej od przeszło tysiąca lat, Kioto odtwarza rozwój drewnianej architektury japońskiej oraz japońskiej sztuki ogrodowej. |
 |
Pałac Himeji 姫路城(od 1993 r.) Najdoskonalej wyraża japońską architekturę pałacową początków XVII w. Składa się z 86 budowli, z rozwiniętego systemu obronnego oraz z pomysłowych systemów zabezpieczeń, pochodzących z początku okresu shogunatu. Pałac stanowi arcydzieło architektury drewnianej, łączące funkcjonalność z estetyką. |
 |
Zabytki buddyjskie zespołu świątynnego Horyu-ji 法隆寺地域の仏教建造物(od 1993 r.) Zespół obejmuje około 48 zabytków buddyjskich. Niektóre z nich, zbudowane na przełomie VII i VIII w. należą do najstarszych zachowanych na świecie budowli drewnianych. Ilustrują adaptację pochodzącej z Chin architektury buddyjskiej. |
 |
Miejsca związane z rewolucją przemysłową w epoce Meiji: hutnictwem, przemysłem stoczniowym i przemysłem wydobywczym 明治日本の産業革命遺産 製鉄・製鋼、造船・石炭産業 (od 2015r.) Jest to wpis seryjny, obejmujący 23 miejsca, znajdujące się głównie w południowo-zachodniej Japonii. Stanowi on świadectwo gwałtownego uprzemysłowienia kraju od połowy XIX do początku XX wieku. Rozwój hutnictwa, przemysłu stoczniowego i kopalni węgla na tym terenie ukazuje procesy poszukiwania możliwości transferu technologii z Europy i Ameryki Północnej do feudalnej Japonii oraz przystosowywania tych technologii na potrzeby państwa, zgodnie z tradycjami społecznymi. |
 |
Dzieła architektury Le Corbusiera jako wybitny wkład do modernizmu ル・コルジュビエの建築作品‐近代建築運動への顕著な貢献‐(0d 2016r.) Argentyna/Belgia/Francja/Niemcy/Indie/Japonia/Szwajcaria Wyodrębnienie z twórczości Le Corbusiera siedemnastu dzieł znajdujących się w siedmiu krajach świata ma zaświadczać o stworzeniu nowego języka architektury, całkowicie zrywającego z przeszłością. Budowle zostały wzniesione na przestrzeni pół wieku, w trakcie, jak to nazwał sam Le Corbusier, „żmudnych badań”. Zespół Kapitolu w Czandigarh (Indie), Muzeum Narodowe Sztuki Zachodniej w Tokio (Japonia), Dom Doktora Curutcheta w La Plata (Argentyna) i Jednostka mieszkaniowa (l’Unité d’habitation) w Marsylii (Francja) ilustrują rozwiązania, jakie modernizm wprowadzał w XX w., stawiając sobie za cel wypracowanie nowych technik architektonicznych, które odpowiadałyby zmieniającym się potrzebom społecznym. |
Źródło: unesco.pl
