Jedna z najsłynniejszych atrakcji turystycznych Kioto – Kinkakuji, jest pawilonem będącym częścią buddyjskiej świątyni zwanej Rokuonji 鹿苑寺. Kinkakuji po polsku nazywana jest Świątynią Złotego Pawilonu.
Pierwotnie był to teren willi Kitayama-dai należącej do męża stanu Saionji Kitsune. Ashikaga Yoshimitsu (1358-1408), trzeci shogun okresu Muromachi, bardzo polubił tę okolicę i odkupił ją od rodziny Saionji w 1397. Zbudował swoją własną willę i nazwał ją Kitayama-den (Pałac w Północnych Górach). Ogród oraz budowle ze Złotym Pawilonem na czele miały odzwierciedlać Czystą Ziemię Buddy na tym świecie. Willa funkcjonowała także jako posiadłość dla gości, gdzie przebywały tak ważne osobistości jak cesarz Gokomatsu (1377-1433, ojciec nauczyciela Zen, Ikkyu). Podczas epoki Muromachi kwitł handel z Chinami, zapewniając stały dopływ kontynentalnych dzieł sztuki i inspirację dla rodzimych twórców. Dzięki temu posiadłość osiągnęła szczyt swojej świetności w okresie zwanym kulturą Kitayama.
Po śmierci Yoshimitsu, zgodnie z jego testamentem, willa została przemieniona w świątynię dzięki mnichowi Muso-kokushi. Został on jej pierwszy opatem. Nazwa świątyni, Rokuonji, zaczerpnięto z pośmiertnego imienia Yoshimitsu, Rokuon-in-den. W 1994 roku świątynia Rokuonji została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Po wejściu na teren świątynny uwagę wszystkich zwiedzających przykuwa malowniczo odbijający się w Zwierciadlanym Stawie (Kyōkochi) Złoty Pawilon. Warto podkreślić, iż jest to współczesna rekonstrukcja, gdyż oryginalny budynek z okresu Muromachi spalił się w pożarze w 1950 roku, który został wzniecony przez szalonego mnicha. Wydarzenia te stały się kanwą wydanej w 1956 roku powieści Yukio Mishimy zatytułowanej Złota Pagoda. Dwa górne poziomy Kinkaku są pokryte laką i płatkami złota, a na szczycie dachówkowego dachu błyszczy dumnie feniks. Pierwszy poziom zbudowany jest w stylu XI-wiecznym stylu dworsko-arystokratycznym shinden, natomiast drugi poziom – w stylu samurajskim buke. Najwyższy poziom reprezentuje chiński styl zenshu-butsuden.
Ogród stanowi wzorcowy przykład architektury ogrodowej okresu Muromachi w stylu spacerowym (kaiyūshiki teien) – zwiedzający przemieszczając się po ogrodzie mogą podziwiać zmieniające się widoki, a poszczególne budynki zostały idealnie wkomponowane w otaczający krajobraz. Na uwagę zasługuje także pochodzący z okresu Edo pawilon herbaciany Sekkatei. Swoją nazwę (Miejsce Wieczorowego Piękna) zawdzięcza temu, że podobno najpiękniej wygląda w blasku zachodzącego słońca. Fudōdō, czyli pawilon Fudō – gniewnego bóstwa, obrońcy buddyzmu – słynie z kamiennej rzeźby tego wyjątkowego bóstwa. Autorstwo posągu znajdującego się we wnętrzu przypisywane jest znamienitemu mnichowi z okresu Heian – Kūkaiowi, a sama rzeźba uznawana jest za obdarzoną niezwykłą mocą i pokazywana zwiedzającym jedynie dwa razy w roku (Setsubun 3 lutego i 16 sierpnia). Kinkakuji otwarta jest codziennie w godzinach 9-17, natomiast bilet wstępu kosztuje 400 jenów.
źródła zdjęć: castle.sunnyday.jp, pauch.com
