Pojęcia wabi i sabi są bardzo ważne, aby zrozumieć nie tylko japońską estetykę, ale także tak zwaną „japońską duszę”, czyli nihon no kokoro. Te dwa terminy, które dość krótko jest przetłumaczyć jednym słowem z japońskiego, mają swoje korzenie w estetyce buddyzmu zen.
Wabi 侘 oryginalnie oznaczalo „przygnębienie”, a sabi 寂 „samotność”. Są to jednak określenia uczuć, a nie przedmiotów fizycznych. Te terminy wyrażają wyrafinowaną wrażliwość estetyczną, która była bardzo dobrze widoczna w starożytnej literaturze i sztuce chińskiej jeszcze na długo przed tym, aż idea została spopularyzowana w Japonii poprzez buddyzm zen i ceremonię herbacianą.
Oba te terminy zwykle stosuje się razem. Wabi można tłumaczyć jako surowość, ubóstwo, powściągliwość. Sabi z kolei to „pokrycie patyną czasu”, niedoskonałość, która wynika z wieku i użytkowania przedmiotu, będąca esencją jego piękna. Krótko mówiąc, idea wabi sabi promuje odnajdywanie piękna życia (a także przedmiotów) w ich niedoskonałościach.
Za propagatora tej idei uważa się Sen no Rikyu, mistrza ceremonii herbacianej, który jako jeden z pierwszych zaczął używać skromnych naczyń i narzędzi w ceremonii herbacianej, w opozycji do modnych wówczas karamono, czyli bogato zdobionych naczyń pochodzenia chińskiego.
źródła zdjęć: baike.com, haohaopaper.com, read01.com
