Specyficzny rodzaj grobowca, od którego nazwę powzięła cała epoka – Kofun (古墳). Były to potężne konstrukcje architektoniczne, wznoszące się niczym niewielkie wzgórza w miastach, gdzie kiedyś panowali władcy regionu. Mierzące nawet pół kilometra wzdłuż i kilkadziesiąt kilometrów wzwyż na myśl mogą przywodzić piramidy. Porównanie jest niebezcelowe, albowiem największy z grobowców kofun zajmuje trzecie miejsce na liście największych grobów na naszym globie – zaraz po Wielkiej Piramidzie w Gizie oraz grobowcu Pierwszego Cesarza Chin.
Era Kofun przypadła na III w. do VI w. n. e. Swoją nazwę zawdzięcza właśnie charakterystycznym grobowcom – między innymi dlatego, że po wydarzeniach z tamtego okresu nie zachowały się żadne inne pamiątki. Ani pałace możnych władców, ani tym bardziej źródła pisane nie powstały, bądź nie przetrwały próby czasu.
Grobowce kofun różnią się między sobą kształtem i wielkością, łączy je jednak kilka zasad. Przede wszystkim: im zamożniejszy władca, tym większy ma pośmiertny pomnik. Ponadto kofun występują często w zgrupowaniach i są otoczone fosami. Wznoszone na płaskim terenie, często są częściowo wywyższone nad krajobraz dookoła. Wzniesienia kształtem przypominają dziurkę od klucza, ósemkę lub zwykłe, regularne koło.
Największy z grobów uważany jest za miejsce spoczynku cesarza Nintoku (仁徳天皇). Z tego powodu obok oficjalnej nazwy Grobowca – Daisen kofun (大仙陵古墳) – występuje też nazwa zwyczajowa – Nintoku tennō ryō kofun ( 仁徳天皇陵古墳). Grób mierzy około 470 metrów wzdłuż i ma miejscami do 30 metrów wysokości. Jest częścią kompleksu grobowców Mozu (百舌鳥古墳群) znajdującego się mieście Sakai (堺市), zlokalizowanym w prefekturze Osaka.
Źródła zdjęć: whc.unesco.org, nippon.com, city.sakai.lg.jp
