W coraz większej ilości miast i miejsc pojawiają się specjalne pasy dla niewidomych. Są to kafelki z wybojami, dzięki którym niewidomi mogą być pewni, że idą dobrą drogą. Osobiście mieszkam w Warszawie i bardzo cieszy mnie jak idea takiego „pasu” rozprzestrzeniła się po mieście.
Taki pas nazywa się ścieżką fakturalną/ dotykową. Ścieżka została wymyślona w 1965 roku przez Seiichi Miyake. Jego przyjaciel zaczął tracić wzrok aby mu pomóc wymyślił ścieżkę jako formę pomocy. Dwa lata później w roku 1967 w mieście Okayama zamontowano pierwsze udogodnienia.
Po Japońsku taka ścieżka nazywa się: 視覚障害者誘導用ブロック (しかくしょうがいしゃゆうどうようブロック/ Shikakushiyougaishayuudouyou burokku). Ścieżka posiada jasny kolor aby pomóc osobom o słabym wzroku w odnalezieniu się. Dodatkowo kafelki ścieżki posiadają dwie tekstury, paski oraz okrągłe wybrzuszenia. Jedne sygnalizują kierunek ruchu, drugie maja sygnalizować gdzie dana osoba powinna się zatrzymać albo skręcić.
W niektórych publicznych toaletach w Japonii możemy znaleźć ścieżkę fakturalną. Dzięki niej osoby o słabym wzroku mają mniejszy problem z zlokalizowaniem gdzie ukucnąć.
