W drugiej części artykułu poświęconego mitologii poznamy bliżej historię bogini Amaterasu , która sprawuje władzę nad światem.
Amaterasu (jap. 天照 Świecąca na niebie), Amaterasu Ōmikami (jap. 天照大神, 天照大御神 Wielki i Święty Duch Świecący na Niebie) – japońska bogini słońca, narodzona z lewego oka boga Izanagiego i wyznaczona przez niego do panowania na Wysokiej Równinie Niebios, główne bóstwo shintō. Pierwsze wzmianki o Amaterasu pojawiają się w dwóch najstarszych japońskich kronikach – Kojiki (ok. 712 r.) i Nihon Shoki (ok. 720 r.).
Amaterasu, siostra władcy oceanu i boga burz Susanoo oraz boga księżyca Tsukuyomi, zesłała na ziemię swojego wnuka Ninigiego, który dał początek japońskiemu rodowi cesarskiemu. Uważana jest za dawczynię zdobyczy cywilizacji takich jak rolnictwo, tkactwo czy budownictwo.
Amaterasu powierzyła swojemu wnukowi Ninigiemu władzę nad ziemią, aby rządził w jej imieniu. Prawnukiem Ninigiego był Jimmu – pierwszy cesarz Japonii.
Jimmu
Głównym powodem uznawania bogini za protoplastę rodu cesarskiego może być fakt, że według niektórych mitów od Takamimusubiego wywodziły się pozostałe rody na archipelagu. Badacze zwracają uwagę na to, iż kult bogini słońca jest stosunkowo późny i najprawdopodobniej pochodzi od istniejących wcześniej mitów solarnych. Oprócz rodu cesarskiego żaden inny ród nie pochodził od Amaterasu, co uzasadnia jego wyjątkową pozycję.
Przedmiotami mającymi potwierdzić pochodzenie rodu panującego były przedmioty, które Amaterasu wręczyła swojemu wnukowi. Trzema cennymi skarbami, które otrzymał od bogini słońca Ninigi, były: lustro, klejnoty-krzywulce oraz święty miecz.
Podczas II wojny światowej rząd japoński postanowił sięgnąć do wizerunku Amaterasu, protoplastki rodu cesarskiego. Na zdobytych ziemiach stawiano chramy poświęcone tej bogini m.in. Taiwan Jinja na Tajwanie, czy Chōsen Jingū w Korei. Na terytorium Chin podczas okupacji przez japońskich żołnierzy powstało sto trzydzieści pięć chramów shintō.
Świątynia poświęcona bogini słońca, Ise-jinja, znajduje się w mieście Ise w prefekturze Mie. Miejsce to jest uważane za jedne z najświętszych w całej Japonii, do tego stopnia, że wierni nie mają wstępu nawet w okolice wewnętrznej świątyni Naiku, która jest schowana za wysokim ogrodzeniem, jedynie z wystającą częścią charakterystycznego dachu.
źródła zdjęć: jinjahoncho.or.jp, shintodvd.jp
