Kwitnące wiśnie to znak, iż w Japonii zaczyna się okres ślubów. Najczęściej do zawarcia związku małżeńskiego dochodzi w miesiącach: kwiecień, maj i czerwiec.
Najbardziej popularny w Japonii jest ślub cywilny, jednak nie można go nawet nazwać ceremonią, gdyż ogranicza się jedynie do podpisania dokumentów w urzędzie (ratuszu). Podczas podpisywania dokumentów nie jest wymagana obecność świadków, a nawet Pana Młodego! Kobieta, która wchodzi w związek małżeński może sama stawić się w urzędzie, w okienku, które jest czynne całą dobę.
Obowiązkowy komplet papierów do dostarczenia przez obywatela Japonii to koseki-tohon (wypis z rodowodu), ze strony cudzoziemca- przetłumaczone zaświadczenie o zdolności do zawarcia związku małżeńskiego i ważny paszport. Dokument o zawarciu związku małżeńskiego można wypełnić w domu, uzupełnić o podpisy 2 świadków i ich pieczątki. Tak przygotowane dokumenty dostarcza się do urzędu, pani w okienku je pobieżnie sprawdzi, a na następny dzień urzędnik zadzwoni, aby uzupełnić informacje i to tyle! Japoński ślub cywilny posiada taką formę, gdyż wejście w związek małżeński kobiety oznacza, nie co innego, jak wypisanie z rejestru ojca i przepisanie do rejestru męża.
Uroczystość w kaplicy czy chramie nie ma żadnego znaczenia prawnego, lecz organizowana jest z chęci uczczenia faktu z rodziną, znajomymi i pracodawcami.
Prawdziwym japońskim ślubem jest shinzenshiki, który jednak coraz bardziej wypierany jest przez uroczystość chrześcijańską. Bardzo rzadko zdarzają się śluby zgodnie z obyczajami buddyzmu.
Tradycyjny ślub japoński odbywa się według shintoizmu, rdzennej religii Japończyków. Jej podstawą są opatrznościowi bogowie Shinto i Kami, czuwający nad szczęściem i pokojem każdej rodziny i całej okolicy.
Kiedy para zdecyduje się na ślub wybiera sobie inną parę narzeczonych, która ma za zadanie czuwać nad nimi aż do czasu zawarcia małżeństwa. Na spotkaniu zaręczynowym rodzice przyszłego męża ofiarowują przyszłej synowej tradycyjne podarunki, którymi mogą być: woreczek z gotówką, lniane białe nici symbolizujące wspólne osiągnięcie starości, antałek sake jako symbol pomyślności i radości, herbata lub ubrania. Prezenty te powinny być zaprezentowane gościom podczas wesela.
Panna Młoda ubrana jest we wspaniały tradycyjny strój, który składa się z kilku warstw (kimon), gdzie obowiązkowo pierwsze kimono musi być białe, a ostatnie- bogato zdobione i ciężkie. Głowę narzeczonej przykrywa ozdobny czepiec (tsuno kakushi). Panna Młoda jest cała pomalowana na biało- ma to symbolizować czystość i dziewictwo. Strój Pana Młodego jest dużo prostszy. Przywdziewa on czarne kimono, na którym widnieje znak rodowy oraz luźne szarawary.
W ceremonii zaślubin zgodnie z obrządkiem shintoistycznym uczestniczą jedynie najbliżsi krewni. Panna i Pan Młody wkraczają do kaplicy różnymi drzwiami, towarzyszą im dźwięki bębnów i fletów. Nakodo (duchowny) macha poświęconym drzewkiem ponad ich głowami, co symbolizuje oczyszczenie. Po złożeniu przysięgi i wymianie pierścionków nowożeńcy piją sake, wymieniając się między sobą kieliszki aż 9 razy w imię łączącej ich więzi. Oczywiście po ceremonii zaślubin odbywa się przyjęcie weselne, na które nowożeńcy zwykle ubierają zachodnie stroje (suknia i frak).
Ślub chrześcijański, który młodzi coraz częściej wybierają jest w rzeczywistości ślubem pseudochrześcijańskim. Wiąże się to przede wszystkim z kosztami tradycyjnego shinzenshiki (bardzo kosztowny), ale w szczególności z modą. Zapoczątkowała ją cesarzowa Michiko w 1959 roku. Ślub odbywa się w specjalnie wynajętym do tego miejscu (zbór, kościół, kaplica, pałac ślubów), a kapłan jest po prostu wynajętym aktorem! Istnieją firmy, które oferują wybór kapłana z katalogu (według koloru skóry, włosów, oczu itd.). Zwykle Panna Młoda prowadzona jest przez ojca przed ołtarz, gdzie zostaje symbolicznie przekazana narzeczonemu. Formuła przysięgi małżeńskiej jest japońskim tłumaczeniem wersji chrześcijańskiej. Oczywiście nie towarzyszy temu msza, spowiedź, ani komunia. Po uroczystości nowożeńcy udają się do fotografa, aby zrobić pamiątkowe zdjęcia, a następnie na przyjęcie weselne.
Wesele japońskie trwa zazwyczaj parę godzin i jest uroczystością bardziej oficjalną niż rodzinną. Gości obowiązuje dress code: mężczyźni muszą być w czarnym garniturze, białej koszuli i białym krawacie, kobiety w wieczorowych sukniach (kolorowych kimonach). Goście usadzeni są przy stolach według pozycji, rangi i zajmowanych stanowisk. Obowiązkowym gościem na weselu jest szef Pana Młodego, a także szefowi z pracy rodziców Państwa Młodych. To oni, jako osoby wysoko postawione zajmują przy stole miejsce obok Młodej Pary. Rodzice siedzą jak najdalej od swoich dzieci. Przyjęcie prowadzi najczęściej wodzirej, który dba o odpowiedni przebieg spotkania. Cały czas wznoszone są toasty i opowiadane zabawne historie.
Przychodzi także czas na prezenty ślubne. Najczęstszym prezentem są pieniądze, które daje się w ozdobnych kopertach obowiązkowo przewiązanych specjalnym sznurkiem (mizuhiki), który łączy dwa kolory: srebrny i złoty, czerwony i złoty, czerwony i biały lub purpurowy i biały. Ich splecenie symbolizuje połączenie dwóch osób w jedność.
Gdy przyjęcie dobiega końca młodzi wraz ze swoimi swatami i rodzicami żegnają gości, wręczając im podarunki zwrotne i dziękując za przybycie.
Podróż poślubna trwa najczęściej 3-5 dni i z reguły nowożeńcy wybierają wakacje na Hawajach. Wyjazdy takie organizowane są grupowo, razem wyjeżdża nawet kilkadziesiąt par nowożeńców!
Kobieta po ślubie zazwyczaj przyjmuje nazwisko męża. W nielicznych przypadkach, gdy w rodzinie żony nie ma męskich potomków i istnieje możliwość wyginięcia nazwiska, maż córki przyjmuje nazwisko żony. Posiadanie podwójnego nazwiska jest zakazane przez japońskie prawo.
źródło zdjęcia: j-ceremony.com
