Shishimai (獅子舞) czyli taniec lwa to jeden z tradycyjnych tańców w Japonii. Jego obowiązkowym elementem jest lew, a właściwie osoba przebrana za lwa, wykonująca energiczny, zwrotny i nieprzewidywalny taniec przy akompaniamencie bębnów, gwizdków i innych instrumentów. Shishimai wykonuje się nie tylko z okazji Nowego Roku, można się na niego natknąć przy okazji różnych świąt, jednak to właśnie na początku stycznia jest najpopularniejszy. W swoich założeniach taniec ma odpędzić złe duchy i zapewnić pomyślność. Szczególnie cieszyć powinna się osoba, która podczas widowiska zostanie przez kolorowego lwa ugryziona – jej szczęście jest gwarantowane. W niektórych regionach shishimai jest wielopokoleniową tradycją, często związaną z lokalnymi świątyniami Źródła zdjęć: freeimages.com 関連記事 / Related posts: […]
Mowa o Sōran Bushi (ソーラン節) – ludowej pieśni japońskiej powstałej na kutrach rybackich. Czy można ją porównać do naszych Morskich Opowieści? Najpewniej tak. Sōran Bushi jest jedną z bardziej znany japońskich pieśni ludowych zwanych Min’yō (民謡). Rozpowrzechniła się wśrób rybaków łowiących na północ od Hokkaido. Jak wiele piosenek ludowych nie ma jednej, ustalonej wersji, raczej zaś mnogość podobnych kombinacji. Elementem wspólnym jest na pewno melodia i powtarzający się refren, składający się głównie z powtarzanego słowa „sōran”. Co się zaś tyczy zwrotek, bardzo podobnie jak w Morskich Opowieściach, są one głównie improwizowane i dotykają tematów bliskich życiu rybaków: obfitych połowów ryb, odwagi w walce z żywiołem i zdobywaniu kobiet w porcie. […]
W Japonii nawet te najstarsze tradycje są wciąż żywe, w szczególności podczas niezliczonej ilości lokalnych festiwali. W świątyni Oe Tenmangu w Setakamachi Ōe w mieście Miyama w prefekturze Fukuoka co roku 20 stycznia można obejrzeć wykonanie najstarszej japońskiej formy teatralnej, jaką jest taniec kōwakamai 幸若舞. Jest to starożytny taniec, który chronologicznie poprzedza nawet te najbardziej tradycyjne i najstarsze formy japońskiego teatru, takie jak noh czy kabuki. Jego początek datuje się na XV wiek, ale największy rozkwit przypadał na epokę Sengoku oraz wczesne Edo (od XVI do początku XVII wieku). Na scenie podczas festiwalu, który jako jedyny w Japonii kultywuje tradycję tańca kōwakamai, znajduje się trzech aktorów – głównego tayū i dwóch […]