W japońskim kalendarzu znajduje się wiele ciekawych, zarówno pełnych powagi jak i zupełnie niepoważnych, dni i rocznic. Przykładowo w sierpniu oprócz omawianych wcześniej rocznic zrzucenia bomb atomowych na Hiroshimę i Nagasaki, czy też dnia zakończenia wojny, wypadają mniej poważne „obchody”, jak np.: dzień dróg, komarów, fontann, skrzypiec, grillowanego mięsa (yakiniku) czy też zupek błyskawicznych.
Dziś natomiast obchodzona jest rocznica wprowadzenia w życie Prawa Ochrony Ważnych Zabytków Kultury (Bunkazai Hogohō Shikō Kinenbi). Przepisy zaczęły obowiązywać od 29 sierpnia 1950 roku, a rocznicę ich uchwalenia ustanowiono w następnym roku. Wydarzeniem, które stało się impulsem do stworzenia tego prawa był tragiczny w skutkach wypadek na terenie świątyni Hōryūji w Ikarudze pod Narą, której zachodnia część (Sai’in) stanowi najstarszy na świecie zespół architektury drewnianej. 26 stycznia 1949 r. wybuchł pożar, w którego wyniku spaleniu uległ parter budynku i bezcenne malowidła ścienne w Głównym Pawilonie (Kondō), którego czas powstania szacowany jest na okres przed rokiem 670 (pierwotny kompleks świątynny pochodzi z 607 roku). Właśnie rzeczony budynek był jednym z pierwszych zabytków odznaczonych mianem Skarbu Narodowego (kokuhō). Samo odznaczenie zostało wprowadzone w okresie Meiji (1868-1912), kiedy po początkowym okresie intensywnej westernizacji i bezkrytycznego przyjmowania wzorców zachodnich, Japończycy oprzytomnieli i zaczęli cenić i chronić własne dobra kultury. Instytucję kokuhō powołano do życia w 1897 r., jako drugi etap relizowania Prawa o Ochronie Starożytnych Chramów i Świątyni (Koshaji Hozonhō). Pierwotnie ochroną prawną zostały objęte 44 chramy i świątynie oraz 155 zabytków. Przepisy zostały znowelizowane właśnie w 1950 roku, kiedy wprowadzono także rozróżnienie na Ważne Zabytki Kultury (jūyō bunkazai) i Skarby Narodowe.
Około 20% kokuhō stanowią budynki: zamki, rezydencje i pałace, świątynie buddyjskie i chramy shintoistyczne. Natomiast pozostałe 80% to dzieła sztuki (malarstwo, kaligrafia, rzeźba, ceramika i wyroby z laki), miecze i znaleziska archeologiczne. Najłatwiej się z nimi zapoznać podczas podróży po Japonii lub wizyt w miejscowych muzeach. Szczególnie bogatą kolekcję mają Muzea Narodowe w Tokio, Kioto, Narze i na wyspie Kyūshū. Na tym tle wyróźnia się zwłaszcza placówka stołeczna, gdyż na jej terenie można fotografować nawet największe skarby japońskiej kultury! Jednak niewielu zwiedzających zdaje sobie z tego sprawę. Warunkiem jest wyłączenie lampy błyskowej w aparacie. Należy jedynie pamiętać, że na zdjęciach można uwieczniać jedynie eksponaty będące własnością muzeum – przedmioty wypożyczone z innych placówek muzealnych i świątyni oraz z kolekcji prywatnych są najczęściej objęte zakazem fotografowania.
